Zo behoren we de zin van ons leven te verstaan, er is het "lot" en je hebt de vele keuzes.
Een van die vele keuzes is Arianne.
Arianne wordt langzaam aangereden en dan doorverkocht. Mijn blik op haar toekomst en na alles wat ze de laatste twee jaar ontbeerd heeft zaait twijfel voor een volgend onderkomen.
Niemand kan mij de twjfel afnemen of ze wel goed terecht komt. Je hebt paardenliefhebbers en
" paardenliefhebbers" De eerste soort boeit me, de tweede soort hekel ik.
Ze heeft haar eigen karaktertje en zal daardoor soms niet altijd begrepen worden. Maar ze is zo'n eerlijk paard, zo makkelijk in de verzorging en natuurlijk een echte hartenbreker.
Vandaar mijn besluit om ze zelf te kopen.
Het ligt niet allemaal zo voor dehand, 50 plusser,om gezondheidsredenen lange tijd niet meer met paarden aan de gang geweest. Sinds ik te maken heb met Arianne roert er zoveel.
Ondertussen ben ik ook al met haar aan het rijden geweest.
Verdomd een hels karwei alleen al om ze vooruit te krijgen heb je een gans handboek nodig.
Maar nu we enkele maanden verder zijn, haar stap super wordt en haar communicatie in het rijden stukken beter. Begin ik het gevoel te krijgen dat ze er helemaal komt. Er zijn ondertussen nog wat problemen weggewerkt met haar tandjes (tandarts). Ze begint haar omgeving goed te kennen en haar mensen ook.
Ze is heel wat minder wantrouwig en schrikkerig en bijft al langer geconcentreerd op haar werk tijdens het rijden. Dus wordt ze de mijne en gaan we hopelijk nog een boeiende tijd tegemoet.
Tja, mijn hart won het dus van mijn verstand, mijn keuze was vlug gemaakt. Of toch " Het lot"?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten